دنیای خیام

                                                         دنیای خیام

 گر می نخوری ،طعمه مزن مستـــان را              بنیـاد مکن تــــــو حیلــــه و دستــــــــان را

تـو غـره بـدان مشو کـه می می نخـوری              صد لقمه خوری کـــه می غلام است آن را

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است              در بند سر زلف نگـــــــاری بــــودست

این دستـــه کــه بــر گــــردن او می بینی               دستی است که بر گردن یاری بودست      

ای دیده ، اگر کور نه ای گور ببینی                     وین عالم پر فتنه و پر شـــــور ببینی

شاهان و سران و سروران زیر گلند                     روهای چو مـــــــه در دامن مور ببین

دی کوزه گــری بدیدم انـــدر بــازار                       بـــر پـــــاره گلی لـگد همی زد بسیــار

وآن گل به زبان حال با او می گفت                      من همچو تو بوده ام ، مرا نیـــــکو دار

دریاب که از روح جدا خواهی رفت                      وز پــــرده  اسرار فنــــا خــــواهی رفت

می نوش ، ندانی از کجــــا آمده ای                       خوش باش ، ندانی به کجا خواهی رفت

این قافلـــــــــه عــمر، عجب می گذرد                    دریاب دمی که با طـــرب می گذرد

ساقی ، غم فردای حریفان چه خوری                     پیش آر پیاله را که شب می گذرد

آن قصر که جمشید در او جام گرفت                      آهـــو بچه کرد و روبه آرام گرفت

بهرام که گـور می گــرفتی همه عمر                      دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

در کارگه کوزه گری رفتم دوش                         دیدم دو هزار کوزه گویـا و خمـوش

ناگاه یکی کوزه بر آورد خروش                        کو کوزه گر و کوزه خر و کـوزه فروش